We huren een taxi en laten de chauffeur ons rondleiden door zijn Barcelona.

Het is nog fris op vliegveld Barcelona maar een strak blauwe lucht en een stevige zon beloven snelle betering. Voor de uitgang van het vliegveld is het een komen en gaan van de zo kenmerkende geelzwarte taxi’s. In nummer 10341 zit José Antonio achter het stuur. We leggen hem ons plan voor: we wille een dagtour door Barcelona. Meteen somt hij enkele voorbeelden op van dingen die we absoluut niet mogen missen. We gaan akkoord. Rijden maar!

Een stad van Parken.

Het is druk op de weg. Lange rijen schuiven langzaam op van stoplicht naar stoplicht, tussendoor manoeuvreren behendige scooters. Veel scooters. We passeren verschillende wegwerkzaamheden, sommige puien en standbeelden staan in de steigers, her en der rijden vrachtwagens. Barcelona is altijd aan het bouwen, verklaart José. En nu zeker, dit jaar is het 150 jaar gelden dat Gaudi werd geboren en de stad maakt zich op voor een feestjaar. Alles moet er perfect uitzien. Of ze dit allemaal op tijd af krijgen? Spanjaarden hebben een talent voor dingen op het nippertje af te maken. Barcelona is een stad van parken. Verspreid over de stad liggen allerlei groene oases, die tijdens de weekenden druk worden bezocht door de Barcelonezen.

José heeft Parc Guell voor ons uitgekozen, ontworpen door de architect Gaudi. Een wandeling door deze fantasiewereld, boven op een heuvel, is zeer de moeite waard. Pronkstuk is de lange, met mozaïek ingelegde bank op het centrale plein. Vanaf dit punt hebben we een schitterend uitzicht over een ontwakende Barcelona. Onder het centrale plein, tussen hoge stenen zuilen, wordt in de zomer veel muziek gespeeld. De ruimte tussen de pilaren zorgt dan voor een galmende akoestiek. Even verderop ligt een in mozaïek uitgevoerde leguaan. Uit zijn bek spuit water. Dit is de vriend van alle kinderen van Barcelona, zegt José, terwijl hij het stenen beest liefdevol over de kop strijkt. Deze stad heeft iets met draken. Gaudi heeft het dier verwerkt in veel van zijn ontwerpen, de heilige van onze stad is Sint Joris met de draak, en dit beest lijkt ook een beetje op een draak.

Het ziekenhuis bestaat uit verschillende afzonderlijke paviljoenen met tuinen onderling verbonden zijn door onderaardse gangen. In de schitterende entree, meer een open hal waar vroeger de paardenambulance kon binnenrijden, laten dokters in moderne witte jassen heden en verleden samensmelten. We laten de taxi even staan en lopen over de Gaudi Avenue, die uitkomt bij de Sagrada Familia; het symbool van Gaudi. In 1891 kreeg hij de opdracht een neogotische kerk te bouwen, maar hij veranderde het oorspronkelijke project en maakte er een gewaagd bouwwerk van met ronde vormen, dieren- en mensfiguren en markante knotsjes boven op de torens. Hij overleed echter voordat de kerk voltooid was (1926) en zijn werk werd voortgezet door zijn leerlingen. Er wordt nog steeds volop gebouwd. Gele kranen steken af tegen de blauwe lucht, tegen de gevels zijn steigers opgetrokken. Het duurt nog wel 100 jaar voordat het af is, voorspeld José.

Het heeft het olympisch dorp opgeleverd. Voor die tijd lag dit stuk veel vervuilende industrie. Die is gesloopt, de spoorlijn is ondergronds aangelegd en er verrees een heel nieuw dorp met ruime flats. Ook ontstond er een heus stadsstrand. Na de Olympische spelen kwamen de huizen ter beschikking van de Barcelonezen. Die moesten er de eerste jaren trouwens niets van hebben: de herinnering aan de vervuilde industrie en de triestheid van de wijk lag nog vers in de herinnering. Nu is de wijk zeer gewild. Met de zee in de rug turen we in de verte. José wijst: Als het helemaal helder is kun je de Pyreneeën zelfs zien, 200 km verderop.

Op dit plein wordt op zondagmiddagen regelmatig de sardena gedanst. Jong en oud, Catalaan en toerist vormen dan een kring oor deze Catalaanse groepsdans. In de tijd van de dictatuur van Franco was deze dans een teken van openbaar protest. Deze wijk vormt de oudste link met het verleden. We lopen door donkere, nauwe steegjes, middeleeuwse panden huisvesten nu moderne winkeltjes. Er zijn opvallend veel etalages met gebak dat is opgestapeld in de etalage. Dat is een van de misverstanden die er bestaat over Spanjaarden, lacht José. Ze eten veel zoet. Maar ik weet er nog een paar; we doden graag stieren, we dansen allemaal de flamenco terwijl we klikken met onze castagnetten, houden elke middag siësta en doen alles liever manana dan vandaag. De waarheid is dat de Catalanen en ijverig volk zijn. Ze hebben een goede neus voor handel. Wel leven we hier relaxt.

Het wordt tijd voor de lunch. José neemt ons mee naar restaurant Els Quatre Gats, een plek met een intersant verleden. Onder de dictatuur, toen het gevaarlijk was in het openbaar kritiek te geven op het regime, werden hier vaak politieke bijeenkomsten georganiseerd. De muren zijn behangen met portretten van beroemde gasten die soms het eten afrekende met een zelfgetekend werkje. Picasso tekende overigens het menu. Hier lunchen veel Barcelonezen. In de namiddag verandert het café in een intieme en rustige bar. Pronkstuk in het interieur is de bar met mozaïek.

Zoals Casa Mila van Gaudi met golvende lijnen, smeedijzeren balkons en bijna angstaanjagende schoorstenen. Even verderop ligt Casa Batllo,

met een gevel vol kleine balkonnetjes. Eigenaren van al dit moois waren destijds textielfabrikanten.


We komen ogen tekort als José dan weer naar links, dan weer naar rechts wijst. Even later sluit José van binnen de taxideuren. We rijden nu over de Ramblas, verduidelijkt hij. Hier moet je goed op je spullen passen. Als je even stilstaat bij een stoplicht, halen ze zo je auto leeg. Het is hier een drukte van belang. Overal staan stalletjes met fruit, bloemen en zoetigheden. Daartussen zijn terrasjes, zie je straattheater en hoor je muziek. Leuk maar erg toeristisch. We rijden richting Montjuic, de berg met het populaire olympisch stadion en het wordt weer rustig op de weg. We gaan met de taxi de heuvel op. Maar je kunt het ook anders doen: vanaf Placa d’Espana kun je met roltrappen omhoog tot het Palau Nacional, en na een klein stukje lopen kun je vervolgens met een kabelbaantje tot de top. Tegen de hellingen van de berg liggen parken en tuinen met exotische planten. De zon is bijna onder.,

Aan de ene kant van de berg kijken we over de zee en de bedrijvigheden van de haven. Aan de andere kant hebben we een totaalblik van de stad: Barcelona ingeklemd tussen de zee en de bergen. Stadsgeluiden zweven omhoog. Alle stadslichtjes zijn aan. Een mooi einde van een dag, in een taxi van heuvel tot heuvel.